Μελέτη της αποτελεσματικότητας των βραχείας και μακράς διάρκειας δράσεως βρογχοδιασταλτικών φαρμάκων σε μηχανικά αεριζόμενους ασθενείς με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και παραγόντων που την επηρεάζουν

Abstract

The delivery of bronchodilators -particularly beta2-agonists- by metered dose inhaler (MDI) in mechanically ventilated. COPD patients have received considerable interest in recent years. This is because the use of an MDI has several advantages over the nebulizer in terms of ease of administration reduced cost and safety. Provided that the technique of administration is proper MDIs seem to be as effective as nebulizers despite a significantly lower dose of bronchodilator delivered by the MDI. While several studies have examined the effect of various ventilatory parameters (like tidal volume increase application of an end-inspiratory pause different flow/time profile different flow rate) on bronchodilator efficacy the effect of spontaneous respiratory efforts on beta2-agomst induced bronchodilation has never been studied in humans. Furthermore, while the duration of the bronchodilator response to short as well as long-acting beta2-agonists has been established in spontaneously breathing COPD patients it has not been studied in mechanically ventilated patients with COPD exacerbation. Hence, the following questions were studied: - duration of the bronchodilator effect induced by the short-acting beta2-agonist salbutamol, - influence of respiratory efforts on beta2-agonist induced bronchodilation in mechanically ventilated COPD patients. - duration of the bronchodilator effect induced by the long-acting beta2-agonist salmeterol in mechanically ventilated COPD patients. The resulting main conclusions were the following: In mechanically ventilated patients with COPD exacerbation administration of the short-acting beta2-agonist salbutamol as well as the long-acting beta2-agonist salmeterol by MDI and a spacer device causes significant reduction of respiratory resistance indices (Rmin and Rmax), In mechanically ventilated patients with COPD exacerbation administration of 600 μg of the short-acting, beta2-agonist salbutamol caused a significant bronchodilator response which was evident at 15 minutes after administration and remained relatively constant for approximately 3 hours although significant inter-patient variability was noticed. - The magnitude of bronchodilation induced by salbutamol delivered by an MDI and a spacer device in mechanically ventilated COPD patients is not affected by the presence or absence of active respiratory efforts. - In mechanically ventilated patients with COPD exacerbation administration of 100 μg of the long-acting beta2-agonist salmeterol caused a significant bronchodilator response which was evident at 30 minutes after administration and remained relatively constant for approximately 8 hours. Duration of bronchodilator effect varied significantly among patients precluding definite conclusions regarding an optimum dosing schedule which should be titrated according to objective indices of bronchodilation.

Η χορήγηση βρογχοδιασταλτικών φαρμάκων με κύριο εκπρόσωπο τους β2-αγωνιστές σε μηχανικά αεριζόμενους ασθενείς με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) μέσω δοσιμετρικής συσκευής (ΔΣ) έχει αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Οι ΔΣ εμφανίζουν σημαντικά πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τους νεφελοποιητές όσον αφορά την ευκολία χρήσης το κόστος και την ασφάλεια. Υπό την προϋπόθεση δε της τήρησης ορθής τεχνικής χορήγησης ο συνδυασμός ΔΣ-αεροθαλάμου φαίνεται να είναι εξίσου αποτελεσματικός με τους νεφελοποιητές παρά τη χορήγηση σημαντικά χαμηλότερης δόσης φαρμάκου. Ενώ λοιπόν έχει διερευνηθεί η επίδραση των διαφόρων παραμέτρων του αναπνευστήρα (όπως π.χ. η αύξηση του αναπνεόμενου όγκου η προσθήκη τελοεισπνευστικής παύσης το σχήμα και το μέγεθος της εισπνευστικής ροής) στην αποτελεσματικότητα των χορηγουμένων β2-αγωνιστών, η επίδραση της ύπαρξης αναπνευστικών προσπαθειών του ασθενούς στο βρογχοδιασταλτικό αποτέλεσμα δεν έχει μελετηθεί. Πέραν τούτου, σε αντίθεση με μη διασωληνωμένους ασθενείς όπου η διάρκεια δράσης τόσο των βραχείας όσο και των μακράς διάρκειας δράσης β2-αγωνιστών είναι γνωστή η διάρκεια του βρογχοδιασταλτικού αποτελέσματος των φαρμάκων αυτών δεν έχει μελετηθεί σε διασωληνωμένους ασθενείς. Η παρούσα διατριβή μελέτησε τα έξης ερωτήματα: - τη διάρκεια του βρογχοδιασταλτικού αποτελέσματος του βραχείας διάρκειας δράσης β2-αγωνιστή σαλβουταμόλη, - τη διάρκεια του βρογχοδιασταλτικού αποτελέσματος του μακράς διάρκειας δράσης β2-αγωνιστή σαλμετερόλη, - την επίδραση των αναπνευστικών προσπαθειών του ασθενούς επί του μεγέθους της προκαλούμενης βρογχοδιαστολής. Τα συμπεράσματα που προέκυψαν από τις μελέτες αυτές είναι τα ακολούθα: - Σε μηχανικά αεριζόμενους ασθενείς με έξαρση ΧΑΠ η χορήγηση τόσο του βραχείας διάρκειας δράσης β2-αγωνιστή σαλβουταμόλη όσο και του μακράς διάρκειας δράσης β2-αγωνιστή σαλμετερόλη με ΔΣ και αεροθάλαμο οδηγεί σε σημαντική ελάττωση των εισπνευστικών αντιστάσεων (Rmin και Rmax). - Σε διασωληνωμένους ασθενείς με έξαρση ΧΑΠ η χορήγηση 600 μg σαλβουταμόλης μέσω ΔΣ και αεροθαλάμου οδηγεί σε σημαντική βρογχοδιασταλτική απάντηση η οποία είναι εμφανής στα 15 λεπτά μετά τη χορήγησή της και διαρκεί περίπου 3 ώρες. Όσον αφορά δε τη διάρκεια της βρογχοδιασταλτικής απάντησης παρατηρήθηκε μη προβλέψιμη υψηλού βαθμού διακύμανση μεταξύ των ασθενών γεγονός το οποίο δεν επιτρέπει την έκδοση συγκεκριμένων οδηγιών αναφορικά με το βέλτιστο δοσολογικό σχήμα. - Η ύπαρξη αναπνευστικών προσπαθειών του ασθενούς κατά τη διάρκεια μοντέλου υποστηριζόμενου μηχανικού αερισμού τύπου pressure support δεν επηρεάζει την αποτελεσματικότητα της χορηγούμενης σαλβουταμόλης. - Σε διασωληνωμένους ασθενείς με έξαρση ΧΑΠ η χορήγηση 100 μg σαλμετερόλης μέσω ΔΣ και αεροθαλάμου οδηγεί σε σημαντική βρογχοδιασταλτική απάντηση η οποία είναι εμφανής στα 30 λεπτά μετά τη χορήγηση της και διαρκεί περίπου 6 ώρες. Όσον αφορά δε τη διάρκεια της βρογχοδιασταλτικής απάντησης παρατηρήθηκε μη προβλέψιμη υψηλού βαθμού διακύμανση μεταξύ των ασθενών, γεγονός το οποίο δεν επιτρέπει την έκδοση συγκεκριμένων οδηγιών αναφορικά με το βέλτιστο δασολογικό σχήμα. Αντ’ αυτού το μεσοδιάστημα μεταξύ των δόσεων θα πρέπει να εξατομικεύεται βάσει συγκεκριμένων δεικτών βρογχοδιασταλτικής απάντησης.