Ανοσοϊστοχημική μελέτη των δεικτών αγγειογένεσης σε αλλοιώσεις των παραθυρεοειδών αδένων

Abstract

Objective: The pathological distinction between parathyroid neoplasms and hyperplasias remains difficult in several cases. Endoglin (CD105) is a proliferation-associated and hypoxia-inducible protein abundantly expressed in an­giogenic endothelial cells. VEGF induces angiogenesis; VEGF-R2 is a tyrosine kinase receptor expressed early in development by endothelial cell precursors. We attempted to examine whether the immunohistochemical expression of CD105, VEGF and VEGF-R2 may be useful in distinguishing between parathy­roid hyperplasia and neoplasia as well as to elucidate, to some extent, the mechanism of neovascularization in proliferative lesions of the parathyroid gland. Design: Tissue specimens were taken from 38 patients with primary hyperparathyroidism (HPT) (17 adenomas and 21 primary hyperplasias) and from 30 pa­tients with secondary HPT. Normal glands served as controls. Methods: In a standard immunohistochemical procedure, monoclonal antibod­ies to endoglin, VEGF and VEGF-R2 were applied to detect angiogenic endo­thelial cells. Immunostaining was estimated by image analysis and statistical analysis was subsequently performed. Results: Positive CD105 immunoreaction was significantly increased in para­thyroid adenomas by comparison with primary hyperplasias (p=0.033) and with secondary hyperplasias (p=0.033). When parathyroid adenomas, primary hyperplasia and secondary hyperplasia specimens were comparatively evalu­ated, VEGF immunoreaction was much more common in adenomas (p=0.018). In addition, in samples with secondary hyperplasia, VEGF-R2 immunoreactiv­ity was positively linked with VEGF expression as well as with apoptotic index of parathyroid cells (p=0.038 and p=0.010 respectively). In secondary hyper­plasia specimens, an inverse correlation between cyclin D1 immunoexpression and angiogenic indexes, such as CD105 and VEGF, was noticed (p=0.007 and p=0.0017 respectively). Conclusions: This study shows increased angiogenesis in parathyroid adeno­mas compared with parathyroid proliferative lesions. In secondarily hyperplas­tic glands increased angiogenesis and increased apoptosis occur simultane­ously; in the latter glands, the over expression of cyclin D1 does not appear to be the genetic abnormality responsible for increased angiogenesis.

Αντικείμενο : Ο διαχωρισμός μεταξύ των παραθυρεοειδικών νεοπλασμάτων & των υπερπλασιών παραμένει δύσκολος σε αρκετές περιπτώσεις. Η ενδογλίνη(CD105) είναι μία πρωτεϊνη που σχετίζεται με την υπερπλασία & μπορεί να εκφράζεται σε μεγάλες ποσότητες στα αγγειογενετικά ενδοθηλιακά κύταρα. Ο αγγειακός ενδοθηλιακός παράγων ανάπτυξης (VEGF) επάγει την αγγειογένεση & ο VEGF-R2 είναι ένας υποδοχέας τυροσινικής κινάσης που εκφράζεται πρώιμα από τα πρόδρομα ενδοθηλιακά κύταρα. Προσπαθήσαμε να διερευνήσουμε αν η ανοσοϊστοχημική έκφραση των CD105, VEGF & VEGF-R2 μπορεί να είναι χρήσιμη στον διαχωρισμό μεταξύ της παραθυρεοειδικής υπερπλασίας & νεοπλασίας, καθώς επίσης να αποσαφηνίσουμε, σε κάποιο βαθμό, τον μηχανισμό της νεοαγγείωσης στις υπερπλαστικές αλλοιώσεις του παραθυρεοειδούς. Σχεδιασμός : Τα δείγματα των ιστών ελήφθησαν από 38 ασθενείς με πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό(17 αδενώματα & 21 πρωτοπαθείς υπερπλασίες) & από 30 ασθενείς με δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό. Φυσιολογικοί αδένες χρσιμοποιήθηκαν ως φυσιολογικοί μάρτυρες. Μέθοδος : Βάσει συγκεκριμένης ανοσοϊστοχημικής διαδικασίας, χρησιμοποιήθηκαν μονοκλωνικά αντισώματα έναντι των CD105, VEGF & VEGF-R2 προκειμένου να ανιχνεύσουν αγγειογενετικά ενδοθηλιακά κύτταρα. Τα αποτελέσματα των χρώσεων αξιολογήθηκαν ποσοτικά & ημιποσοτικά. Αποτελέσματα : Θετική ανοσοαντίδραση για το CD105 ήταν σημαντικά αυξημενη στα αδενώματα του παραθυρεοειδούς σε σχέση με τις πρωτοπαθείς υπερπλασίες(p=0,033) αλλά & με τις δευτεροπαθείς υπερπλασίες(p=0.033). Επίσης, η ανοσοαντίδραση του VEGF ήταν περισσότερο συχνή στα αδενώματα του παραθυρεοειδούς σε σύγκριση με τις πρωτοπαθείς & δευτεροπαθείς υπερπλασίες(p=0,018). Επιπροσθέτως, στα δείγματα των δευτεροπαθών υπερπλασιών η ανοσοαντίδραση του VEGF-R2 ήταν θετικά συνδεδεμένη με την έκφραση του VEGF, καθώς επίσης & με τον δείκτη απόπτωσης των παραθυρεοειδικών κυττάρων(p=0,038 & 0,010 αντίστοιχα). Επίσης στα δείγματα των δευτεροπαθών υπερπλασιών αναδείχθηκε μια αντιστρόφως ανάλογη σχέση μεταξύ της ανοσοέκφρασης της κυκλινης D1 & των αγγειογενε- τικών δεικτών, όπως του CD105 & VEGF(p=0,007 & 0,0017 αντίστοιχα) Συμπεράσματα : Αυτή η μελέτη δείχνει ότι υπάρχει αυξημένη αγγειογένεση στα παραθυρεο- ειδικά αδενώματα σε σχέση με τις υπερπλαστικές αλλοιώσεις του παραθυρεοειδούς. Στις δευτεροπαθείς υπερπλαστικές αλλοιώσεις η αυξημένη αγγειογένεση & η αυξημένη απόπτωση φαίνεται να συμβαίνουν ταυτό- χρονα, ενώ, στις ίδιες αλλοιώσεις, η υπερέκφραση της κυκλινης D1 δεν φαίνεται να είναι η βασική γενετική ανωμαλία που μπορεί να οδηγήσει στην αύξηση της αγγειογένεσης