Στρατηγικές του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: η περίπτωση του κλάδου μετάλλου

Abstract

My intention is to illustrate the basic elements of current trade union strategies, utilizing the international debate between scholars of industrial relations and political sociology fields (e.g. social movement theory). The reference point starts with the ratification of Maastricht Treaty (1992). Through primary and secondary research in metal sector (union archives, media archives, questionnaires filled by metal sector employees) I tried to test the assumptions of the theoretical and methodological part of the Phd. The conclusions that derive from my research underpin the following hypotheses

Με την παρούσα διατριβή επιχειρώ να χαρτογραφήσω τα βασικά συστατικά των σύγχρονων συνδικαλιστικών στρατηγικών, έχοντας ως άξονα τη θεωρητική συζήτηση που αναπτύσσεται στην τομή μεταξύ του πεδίου εργασιακών σχέσεων και πεδίων πολιτικής κοινωνιολογίας όπως η θεωρία κοινωνικών κινημάτων. Η περίοδος αναφορά ξεκινά με την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από το ελληνικό κοινοβούλιο (1992) και εκτείνεται μέχρι το 2009. Μέσω πρωτογενούς και δευτερογενούς έρευνας στον κλάδο μετάλλου, επιδιώχθηκε ο εμπειρικός έλεγχος υποθέσεων που διαπραγματεύθηκα στο θεωρητικό και μεθοδολογικό μέρος της διατριβής. Συγκεκριμένα, η πρωτογενής έρευνα περιλαμβάνει έρευνα αρχείων συνδικάτων, έρευνα φυσικών και ηλεκτρονικών αρχείων εφημερίδων, συλλογή και επεξεργασία ερωτηματολογίων από εργαζόμενους του κλάδου. Τα συμπεράσματα που εξάγονται από την έρευνα πεδίου, ενισχύουν: Α) την υπόθεση ότι οι στρατηγικές του συνδικαλστικού κινήματος, η διαμόρφωση, η υλοποίηση και η έκβασή τους, εξακολουθούν σήμερα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την πολιτική, όπως αυτή εκδηλώνεται στο εσωτερικό των συνδικάτων, Β) την υπόθεση ότι η συγκρουσιακή στρατηγική, όχι μόνο δεν αποτελεί φθίνουσα υπολειμματική κατηγορία, αλλά αντίθετα συντρέχουν λόγοι να θεωρείται τροχιά αναζωογόνησης για το συνδικαλιστικό κίνημα, Γ) την υπόθεση ότι η απόρριψη της ευρωπαϊκοποίησης στη συνάφεια της τελευταίας με τις παρεμβάσεις στις εργασιακές σχέσεις, συνδέεται δυνητικά ή έμπρακτα, με μία συγκρουσιακή συνδικαλιστική στρατηγική.