Μελέτη των ακτινολογικών παραμέτρων της αγγείωσης με ψηφιακή αγγειογραφία και της χειρουργικής θεραπείας της ισχαιμού νεκρώσεως του μηνοειδούς οστού: νόσος Kienbock

Abstract

Σκοπός της μελέτης μας αυτής, είναι να εξετάσουμε αφενός της ακτινολογικές παραμέτρους εκείνες που πιθανώς να προδιαθέτουν στην ανάπτυξη της νόσου, και αφετέρου εκείνες που μπορούν να προκαθορίσουν την πορεία της. Την αγγείωση του οσταρίου και του καρπού, και την κρίσιμη επιλογή της χειρουργικής θεραπείας. Μέθοδος: Η έρευνα αφορά τους ασθενείς που χειρουργήσαμε από το 1990-2000, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 40 χρόνια με μέση διάρκεια ενοχλημάτων 9 μήνες. 14 ασθενείς είχαν ιστορικό κάκωσης ενώ όλοι ήταν χειρωνάκτες. Η σταδιοποίηση της νόσου έγινε κατά Lictman με 2 ασθενείς σταδίου ΙΙ, 7 ασθενείς σταδίου ΙΙΙΑ και 11 ασθενείς σταδίου ΙΙΙΒ. Σε 14 περιπτώσεις με αρνητικό μήκος ωλένης έγινε οστεοτομία βράχυνσης ενώ στις περιπτώσεις με ουδέτερη ωλένη οστεοτομία έξω κλειστή. H ραχιαία καψουλόδεση του σκαφοειδούς έγινε σε 13 ασθενείς. Η μέθοδος επαναγγείωσης με χρήση δεματίου εφαρμόσθηκε σε 6 ασθενείς, ενώ η εφαρμογή σπογγωδών μοσχευμάτων εφαρμόστηκε σε 13 ασθενείς. Αποτελέσματα: 11 ασθενείς ποσοστό 55% δεν παρουσίασαν καθόλου πόνο, 6 και ποσοστό 30% ανέφεραν ήπιο πόνο, ενώ 3 και ποσοστό 15% παρουσίασαν ήπιο πόνο μετά από βαρειά καταπόνιση. Η ραχιαία κάμψη του καρπού βελτιώθηκε από 5° έως 16° 55% - 95%. Η παλαμιαία κάμψη βελτιώθηκε σε όλους τους ασθενείς από 5° έως 17° - 54%-63,5%. Η ωλένια απόκλιση βελτιώθηκε από 3° έως 8° ποσοστό 71% έως 84,6%. Ο δείκτης του Stahl παρέμεινε αμετάβλητος σε 7 ασθενείς, ποσοστό 35%, σε 10 ασθενείς βελτιώθηκε ποσοστό 50% ενώ σε 3 ασθενείς επήλθε μείωση του, ποσοστό 15%. Το ύψος του καρπού παρουσίασε αύξηση στο 60% (12 ασθενείς) αμετάβλητη σε 5 ασθενείς (ποσοστό 25%) ενώ σε 3 ποσοστό 5% επήλθε μείωση. Το ποσοστό κάλυψης του μηνοειδούς αυξήθηκε σε 16 ασθενείς ποσοστό 80%, ενώ η ωλένη μετατόπιση του καρπού σε 18 ασθενείς 90% αυξήθηκε από 5 χιλιοστά - 14 χιλιοστά. Συμπεράσματα: Προτείνουμε την έξω κλειστή οστεοτομία και την εξωτερική οστεοσύνθεση για όλα τα στάδια της νόσου πλήν του 4ου. Την ραχιαία καψουλόδεση του σκαφορειδούς για το στάδιο ΙΙΙΒ και την προσπάθεια επαναγγείωσης του μηνοειδούς για όσο διάστημα ένα μέρος του παραμένει ζωντανό.