Η κλαριθρομυκίνη ως ανοσοπαρεμβατική θεραπεία: χορήγηση κατά την εκδήλωση πειραματικής σήψης από πολυανθεκτική pseudomonas aeruginosa

Abstract

Background To apply clarithromycin as an immunomodulatory treatment in experimental urosepsis by multidrug-resistant Pseudomonas aeruginosa. Methods Acute pyelonephritis was induced in 40 rabbits after inoculation of the test isolate in the renal pelvis. Therapy was administered upon signs of sepsis in four groups: Α, controls; B, intravenous clarithromycin; C, amikacin; and D, both agents. Survival and vital signs were recorded; blood was sampled for culture and estimation of pro-inflammatory mediators; monocytes were isolated for determination of apoptotic rate and ex vivo TNFα secretion. Quantitative cultures and biopsies of organs were performed after death. Results Increased rectal temperature and oxygen saturation were found in groups B and D compared to A and C. Mean survival of groups A, B, C and D was 2.65, 7.15, 4.25 and 8.70 days respectively. No differences were noted between groups concerning bacterial load in blood and tissues and serum endotoxins. Serum MDA and total caspase-3 activity of monocytes of group D decreased following treatment compared to other groups. Negative correlation was detected between cytoplasmic caspase-3 and ex vivo secretion of TNFα of blood monocytes of group A; similar correlation was not found for any other group. Pathology scores of liver and lung of group B were lower than group A. Conclusions Clarithromycin administered late in experimental urosepsis by multidrug-resistant P.aeruginosa prolonged survival and ameliorated clinical findings. Its effect is probably attributed to immunomodulatory intervention on blood monocytes.

Σκοπός Η εφαρμογή της κλαριθρομυκίνης ως ανοσοτροποποιητική θεραπεία στην πειραματική ουροσήψη από πολυανθεκτική Pseudomonas aeruginosa. Μέθοδοι Πρόκληση οξείας πυελονεφρίτιδας σε 40 κονίκλους μετά ενοφθαλμισμό του μικροβίου στη νεφρική πύελο. Η θεραπεία χορηγήθηκε κατά την εμφάνιση σημείων σήψης σε τέσσερις ομάδες: Α: μάρτυρες, B: ενδοφλέβιας κλαριθρομυκίνης, C: αμικασίνης και D: και των δύο φαρμάκων. Καταγράφηκε η επιβίωση και τα ζωτικά σημεία, έγινε συλλογή αίματος για καλλιέργεια και υπολογισμό προφλεγμονωδών μεσολαβητών, απομονώθηκαν μονοκύτταρα για καθορισμό του ρυθμού απόπτωσης και της ex vivo έκκρισης TNFα. Έγιναν ποσοτικές καλλιέργειες και βιοψίες οργάνων μετά τον θάνατο των πειραματικών προτύπων. Αποτελέσματα Βρέθηκαν αυξημένη θερμοκρασία ορθού και κορεσμός οξυγόνου στις ομάδες B και D συγκριτικά με τις A και C. Η μέση επιβίωση των ομάδων A, B, C και D ήταν 2.65, 7.15, 4.25 και 8.70 ημέρες αντίστοιχα. Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές μεταξύ των ομάδων όσον αφορά το βακτηριακό φορτίο στο αίμα και τους ιστούς και τις ενδοτοξίνες στον ορό. Η MDA του ορού και η δραστικότητα της ολικής κασπάσης-3 των μονοκυττάρων της ομάδας D ελαττώθηκε μετά τη θεραπεία συγκριτικά με τις άλλες ομάδες. Διαπιστώθηκε αρνητική συσχέτιση μεταξύ της κυτταροπλασματικής κασπάσης-3 και της ex vivo έκκρισης TNFα των μονοκυττάρων του αίματος της ομάδας A, ενώ ανάλογη συσχέτιση δεν βρέθηκε για καμία άλλη ομάδα. Η ιστοπαθολογική ταξινόμηση του ήπατος και των πνευμόνων της ομάδας B ήταν χαμηλότερη από της ομάδας A. Συμπεράσματα Η όψιμη χορήγηση κλαριθρομυκίνης στην πειραματική ουροσήψη από πολυανθεκτική P.aeruginosa παρέτεινε την επιβίωση και βελτίωσε τα κλινικά ευρήματα. Η αποτελεσματικότητά της πιθανώς αποδίδεται σε ανοσοτροποποιητική παρέμβαση στα μονοκύτταρα του αίματος.