Αντιμετώπιση των καταγμάτων της κεφαλής του βραχιονίου ( 3 και 4 τμημάτων κατά Neer ), με τη μέθοδο της ημιαρθροπλαστικής

Abstract

The use of the Shoulder Hemiarthroplasty for the treatment of Proximal Humeral Fractures (Neer 3 and 4 Parts) is the subject of this study. Seventy one patients with Seventy one Proximal Humeral Fractures were treated with this method. Four were excluded from the study (they did not match the follow-up criteria). From the remaining 67, 60 were women and 7 men, aging from 38 to 96 years (average 67.13 year, S.D. 14,769s). Twenty two of these patients were Neer 3 (1 with a dislocation) and forty five were Neer 4 (17 with a dislocation). There were 4 cases of a failed ORIF and in 8 cases the operation followed failed conservative treatment (2 non-unions and 6 AVN). The time between the fracture and surgery ranged from 1 to 5 days in 54 cases, while in the rest it exceeded 8 weeks. The fracture classification was performed with the use of 3 plain X-rays (AP, Lateral and Axillary views) and the results were evaluated using the Constant Score. The mean follow-up was 55.75 months (range 36 to 105). The average Constant Score was 67.4 (S.D. 14.3). There were significant statistical differences regarding sex and age in respect to the Constant Score ((t ₆₅ = .243, p = .81), range of motion ((t ₆₅ = .048, p = .96), strength ((t ₆₅ = .741, p = .46), activities of daily living ((t ₆₅ = .030, p = .97) and pain relief (χ² [1] = .001, p = .98). On the other hand the group of patients with the higher pain relief scores presented higher Constant Score values and better shoulder joint function in respect to the group which presented lower pain relief scores. In conclusion the treatment of Proximal Humerus Fractures (Neer 3 and 4 Parts) with the use of a Shoulder Hemiarthroplasty is a good treatment method offering substantial pain relief, functional improvement of the joint leading to a faster rehabilitation in the majority of patients, regardless age and sex.

Η αντιμετώπιση των καταγμάτων της κεφαλής του βραχιονίου οστού (3 και 4 τμημάτων κατά ΝEER) με τη μέθοδο της ημιαρθροπλαστικής αποτελεί το αντικείμενο της μελέτης μας. Σε αυτήν μελετήθηκαν 71 ασθενείς με ισάριθμα κατάγματα κεφαλής του βραχιονίου οστού (3 και 4 τμημάτων κατά ΝEER). Εξαιρέθηκαν 4 ασθενείς (1 απεβίωσε και σε 3 η μετεγχειρητική παρακολούθηση κρίθηκε ανεπαρκής). Από τους εναπομείναντες 67, οι 60 ήταν γυναίκες και οι 7 άνδρες, ηλικίας από 38 έως 96 ετών (Μ.Ο. 67.13 έτη, S.D. 14,769). Στην κατηγορία των τριών τμημάτων περιλαμβάνονται 22 ασθενείς (4 με συνοδό εξάρθρημα), ενώ στην κατηγορία των 4 τμημάτων 45 περιπτώσεις (17 με συνοδό εξάρθρημα). Ο συνολικός αριθμός των συνοδών εξαρθρημάτων είναι 21. Σε 4 περιπτώσεις είχε προηγηθεί οστεοσύνθεση του κατάγματος, η οποία απέτυχε. Σε 8 περιπτώσεις η επέμβαση ακολούθησε την αποτυχία συντηρητικής αντιμετώπισης των καταγμάτων (2 περιπτώσεις με ψευδάρθρωση και 6 με ισχαιμική νέκρωση). Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το κάταγμα μέχρι την επέμβαση κυμάνθηκε από 1 έως 5 ημέρες σε 54 περιπτώσεις, ενώ στις υπόλοιπες ξεπερνούσε τις 8 εβδομάδες. Η ταξινόμηση των καταγμάτων κατά Neer έγινε με τη διενέργεια των 3 απλών ακτινογραφιών Προσθιοπίσθια, Πλάγια και Διαμασχαλιαία λήψη, όπου αυτό ήταν δυνατό. Η μετεγχειρητική παρακολούθηση κυμάνθηκε από 36 έως 105 μήνες (Μ.Ο. 57,75 μήνες). Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων έγινε με τη χρήση του Constant Score, το οποίο εμφανίζει Μέση Τιμή 67.4 (Τυπική Απόκλιση 14.3). Από την ανάλυση των δεδομένων δε βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές ως προς το φύλο, αναφορικά με το Constant Score (t ₆₅ = .243, p = .81), το εύρος κίνησης ((t ₆₅ = .048, p = .96), τη μυϊκή δύναμη ((t ₆₅ = .741, p = .46), τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής ((t ₆₅ = .030, p = .97) καθώς και την απαλλαγή από τον πόνο (χ² [1] = .001, p = .98). Από την ανάλυση των ίδιων δεδομένων γίνεται εμφανές ότι η ομάδα των ασθενών που είχε μεγαλύτερη απαλλαγή από τον πόνο εμφάνισε υψηλότερες τιμές Constant Score και λειτουργικότητας της άρθρωσης από την ομάδα που είχε μικρότερη απαλλαγή από τον πόνο. Καταλήγοντας, η αντιμετώπιση των καταγμάτων της κεφαλής του βραχιονίου οστού (ορισμένων 3 τμημάτων και κυρίως 4 τμημάτων κατά ΝEER) με τη μέθοδο της ημιαρθροπλαστικής αποτελεί μία αξιόπιστη μέθοδο, η οποία προσφέρει ανατομική αποκατάσταση της άρθρωσης του ώμου, απαλλαγή από τον πόνο, και βελτίωση της λειτουργικότητας της άρθρωσης, οδηγώντας στη γρηγορότερη επανένταξη/αποκατάσταση της πλειοψηφίας των ασθενών, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου.