Αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της μοξιφλοξασίνης με ή χωρίς δεξαμεθαζόνη σε πειραματικό μοντέλο ενδοκαρδίτιδας από staphylococcus aureus ευαίσθητο στη μεθικιλλίνη

Abstract

Although the beneficial effects of dexamethasone have frequently been investigated in various serious-infection settings, insufficient data on valve histology and cardiac function for infective endocarditis are available. The efficacy of moxifloxacin for the treatment of experimental aortic valve endocarditis due to methicillin-susceptible Staphylococcus aureus and the long-term effects of dexamethasone were evaluated in the current study. Sixty-eight rabbits were randomly assigned to four groups: A, B, C, and D. Group A consisted of 18 animals and functioned as a control group. Groups B and C consisted of 11 and 23 subjects, respectively, which received moxifloxacin for 5 days in a human-like pharmacokinetic simulation. Group D consisted of 16 animals that were administered moxifloxacin plus dexamethasone (0.25 mg/kg of body weight twice a day intravenously). The group B animals were sacrificed a day after the completion of treatment, and group C and D animals were sacrificed after 12 days in order to monitor any possible relapse and allow microbiological, histopathological, and echocardiographic evaluation of the longterm effects of glucocorticoids. No differences in survival, sterilization rates, or inflammatory infiltration and calcification of valve tissue were observed among the treated groups. However, the degrees of valve damage and collagenization were significantly worse, the fibroblast content was higher, and fractional shortening of the left ventricle fluctuated significantly in group C compared to group D (all groups, P < 0.05). We concluded that dexamethasone treatment for experimental S. aureus endocarditis attenuates valve destruction and preserves overall cardiac function without impeding the efficacy of moxifloxacin.

Αν και οι ευεργετικές επιδράσεις της δεξαμεθαζόνης έχουν συχνά διερευνηθεί σε διάφορες λοιμώξεις, υπάρχει ένδεια δεδομένων για την ιστολογία και την καρδιακή λειτουργία στην περίπτωση της ενδοκαρδίτιδας. Η αποτελεσματικότητα της μοξιφλοξασίνης για την θεραπεία της πειραματικής ενδοκαρδίτιδας αορτικής βαλβίδας από χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο ευαίσθητο στην μεθικιλλίνη καθώς και οι μακροπρόθεσμές επιδράσεις της δεξαμεθαζόνης αξιολογήθηκαν στην παρούσα μελέτη. Εξηνταοκτώ ζωικά πρότυπα (κόνικλοι) τυχαιοποιήθηκαν στις ομάδες Α, Β, Γ και Δ. Η ομάδα Α αποτελείτο από 18 πρότυπα που χρησίμευσαν ως μάρτυρες. Οι ομάδες Β και Γ αποτελούντο από 11 και 23 πρότυπα, αντίστοιχα που έλαβαν μοξιφλοξασίνη για 5 ημέρες σε φαρμακοκινητική που προσομοίαζε αυτή των ανθρώπων. Η ομάδα Δ αποτελείτο από 16 πρότυπα στα οποία εκτός της μοξιφλοξασίνης χορηγήθηκε και δεξαμεθαζόνη (0.25mg/kgr qb iv). Τα πρότυπα της ομάδας Β θανατώθηκαν την επομένη ημέρα της ολοκλήρωσης της αγωγής, ενώ εκείνα των ομάδων Γ και Δ θανατώθηκαν 12 ημέρες μετά το τέλος της θεραπείας, ώστε να παρακολουθηθούν για πιθανή υποτροπή και να επιτραπεί η μακροπρόθεσμη μικροβιολογική, παθολογοανατομική και υπερηχογραφική εκτίμηση των απώτερων δράσεων της δεξαμεθαζόνης. Καμία διαφορά δεν παρατηρήθηκε σε επιβίωση, ρυθμό αποστείρωσης ή φλεγμονώδους διήθησης και ασβέστωσης στους βαλβιδικούς ιστούς ανάμεσα στις θεραπευόμενες ομάδες. Ωστόσο, ο βαθμός της βαλβιδικής καταστροφής και η κολλαγονοποίηση ήταν σημαντικά χειρότερα, η παρουσία ινοβλαστών μεγαλύτερη και το κλάσμα βράχυνσης μεταβλήθηκε σημαντικότερα στην ομάδα Γ από ότι στην ομάδα Δ (όλα τα P<0.05). Καταλήξαμε ότι η δεξαμεθαζόνη στην θεραπεία της πειραματικής σταφυλοκοκκικής ενδοκαρδίτιδας αορτικής βαλβίδας, αμβλύνει την βαλβιδική καταστροφή και συντηρεί την συνολική καρδιακή λειτουργία, χωρίς να επηρεάζει την αποτελεσματικότητα της μοξιφλοξασίνης.