Ανοσοϊστοχημική μελέτη με φωτονικό και ηλεκτρονικό μικροσκόπιο των κυττάρων του ήπατος διαβητικών (στρεπτοζοτοκίνης) επιμύων πριν και μετά τη χορήγηση ινσουλίνης

Abstract

It has been studied the influence of the streptozotocin as well as the subsequent treatment scheme of insulin on the semi-fine and fine rats' hepatocyte structure emphasizing the nuclear functionality. In order to realize the latter purpose, we take advantage of the appropriate histochemical (H-E, PAS, PTÄH and S.N,) approaches and immunohistochemical insulin’s localization. The latter biochemical data are in accordance with our immunochemical ones which account for an increase in the antibody binding frequency. Evaluating the data arising from the light microscopy, we are permitted to formulate only rough assessments and conclusions relating to the nuclear morphology and the cytoplasmic features which account for important cellular functions. As a consequence, when the eosin-heamatoxylin and PAS procedures are applied in animals subjected to the streptozotocin’s effect, a pattern of heterochromatin’s prevalence is recorded thereby depicting a hypothesis of nuclear inertness. Additionally amorphous clusters of chromatin which present intensively basophilia (according to the PTAH method) in relation with considerable concentration of marginal chromatin could support strong evidences of chromosomal abnormalities. Fine sections derived from animals which were subjected in streptozotocin's scheme and processed with phosphotungstic acid, exhibit an appreciable occurrence of “empty” nucleoplasmic areas, which probably consist in remnants of disorganized or deteriorated chromatin. These entities are although characterized by a prominent staining covering their whole periphery, thereby strongly suggesting the presence of histones. The latter proteins would be responsible for producing gene suppression probably by means of supercoiled structures' generation resulting in corroboration of the rough outcomes previously mentioned referring to the photon microscopy analysis. Our cellular findings recording either an interior biochemical environment of depressed insulin secretion or an opposite one presenting an excess of this hormone exogenously added, provide scientific interest in the frame of surveying the dynamic process of carcinogenesis. Indirect cyto-immunological responses are also detected which remain even following insulin's support and concern in the presence of connective tissue and collagen in the vicinity of sinuses. In addition, the evaluation of the recorded cytoplasmic modifications concerns in significant sub-cellular structures like bile ducts and sinuses which underlie hepatic functionality and therefore may provide robust evidences involving the appreciable oxidative effects of streptosotocin on the hepatocytes.

Σε 30 επίμυες ερευνάται η επίδρασης της στρεπτοζοτοκίνης καθώς και το συνακόλουθο θεραπευτικό, σχήμα χορήγησης ινσουλίνης επί της ημίλεπτης και λεπτής δομής των ηπατοκυττάρων τους, με έμφαση στην πυρηνική μορφολειτουργικότητα. Για το σκοπό αυτό γίνεται χρήση κατάλληλων τεχνικών Φ.Μ (Η-Ε, PAS, ΡΤΑΗ) και, Η.Μ (S.N., ΡΤΑΗ) καθώς και ανοσοιστοχημείας (εντοπισμός ινσουλίνης). Αξιολογώντας τα δεδομένα της φωτονικής μικροσκοπίας, οι προσεγγίσεις Η-Ε και PAS σε πειραματόζωα που έχουν υποβληθεί στην επίδραση ΣΤΖ, εμφανίζουν πυρήνες με εντονότερη παρουσία ετεροχρωματίνης, ανακαλούν την υπόθεση της πυρηνικής ανενεργότητας. Παράλληλα, τα συσσωματώματα χρωματίνης ποικίλης μορφής; έντονα βασεόφιλα καθώς και η συγκέντρωσή της γύρω από την πυρηνική μεμβράνη (ΡΤΑΗ), μπορούν να υποστηρίξουν χρωμοσωμικές ανωμαλίες. Η προσέγγιση μελέτης με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και φωσφοροβολφραμική αιματοξυλίνη στην ομάδα πειραματόζωων που είχε επιδράσει η στρεπτοζοτοκίνη, δείχνει έντονη παρουσία “κενών” περιοχών, πιθανότατα αποδιοργανωμένων, με έντονη περιφερειακή σήμανση γύρω από τις δομές, γεγονός που θα υποδείκνυε την παρουσία ιστονών. Οι τελευταίες θα δημιουργούσαν γονιδιακή καταστολή μέσω δημιουργίας υπερελίκων, ενισχύοντας τα αδρά συμπεράσματα της Φ.Μ. Ωστόσο, η ίδια τεχνική δείχνει ότι η αντίδραση των βασικών πρωτεϊνών, κυρίως ιστονών, στους πυρήνες σταδιακά μειώνεται συνολικά σε συνδυασμό με αυξημένη παρουσία ευχρωματίνης, γεγονότα που θα δικαιολογούσαν ύπαρξη γονιδιακής ενεργότητας. Σε κάθε περίπτωση, ο θεραπευτικός ρόλος της επίδρασης της ινσουλίνης λειτουργεί καθώς συμβαίνει σταδιακή επαναφορά της φυσιολογικής μορφολογικής εικόνας των πυρήνων με συνακόλουθη μείωση των "κενών" περιοχών των πυρήνων και της αντίδρασης με την χρωστική (ΡΤΑΗ). Οι παραπάνω παρατηρήσεις μας που αφορούν στην παρουσία διπύρηνων κυττάρων, πυρήνων αλλοιωμένης μορφολογίας, τοπική αποδιοργάνωση χρωματίνης με ταυτόχρονη παρουσία βασικών ιστονών αλλά και στην διακύμανση όξινων μη ιστονών στο πυρηνόπλασμα, οδηγούν σε δυνατότητα περαιτέρω διερεύνησης την διαταραχή της ρύθμισης του κυτταρικού κύκλου. Έτσι, τα κυτταρικά μας ευρήματα που καταγράφουν αφ' ενός μεν "περιβάλλον" μείωσης ινσουλίνης αφ' ετέρου δε αντίστοιχο περίσσειας ινσουλίνης παρουσιάζουν ενδιαφέρον στο πλαίσιο μελέτης καρκινογενετικής δυναμικής.