Επίδραση της προγεννητικής χορήγησης γλυκοκορτικοειδών στην απόπτωση των νεογνικών λευκοκυττάρων και στις νευρολογικές επιπλοκές της προωρότητας

Abstract

Aim. To investigate the impact of antenatal betamethasone (BM) on the leukocyte apoptosis of preterm neonates and the incidence of early and late neurodevelopmental complications of prematurity. Patients-Methods. 670 preterm neonates were studied. 407 had received BM antenatally (BM group) and 263 had not (control group). Cerebral ultrasound and neurological examination during hospitalization and up to the 18-20 month corrected age we performed. In addition, leukocyte apoptosis was assessed in 100 preterm neonates (56 in the BM group and 44 in the control group) using the Annexin-V/Propidium iodide (PI) binding assay, DNA content analysis, determination of intracellular caspase-3 activity and Fas (CD95) expression and measurement of plasma levels of G-CSF and sFasL. Results. Neonates in the BM group who had been born within 48 hours following BM administration showed significantly lower neutrophil apoptosis, higher lymphocyte Fas expression and comparable plasma G-CSF and sFasL levels with the control group. The incidence of intra-periventricular hemorrhage was significantly lower in the Β M group, whereas the incidence of ventricular dilatation, periventricular leucomalacia and cerebral palsy was comparable in the two groups. Conclusions. A single course of antenatal BM a) inhibits neutrophil apoptosis inpreterm neonates delivered within 48 hours after BM administration without any significant impact on lymphocyte apoptosis, and b) significantly decreases the neonatal mortality and the incidence of intra-periventricular hemorrhage, without any effect on neurodevelopmental outcome at 18-24 months corrected age.

Σκοπός. Διερεύνηση της επίδρασης της προγεννητικής χορήγησης βηταμεθαζόνης (ΒΜ) στην απόπτωση των λευκοκυττάρων πρόωρων νεογνών και στις πρώιμες και όψιμες νευρολογικές επιπλοκές της προωρότητας. Ασθενείς-Μέθοδοι. Μελετήθηκαν 670 πρόωρα νεογνά που νοσηλεύτηκαν στη ΜΕΝΝ. Σε 407 είχε χορηγηθεί προγεννητικά μονήρης συνεδρία ΒΜ (ομάδα ΒΜ) και σε 263 δεν είχε χορηγηθεί (μάρτυρες). Έγινε νευροαναπτυξιακός έλεγχος και υπερηχογράφημα εγκεφάλου κατά τη νοσηλεία τους και μέχρι το 18ο-24ο μήνα διορθωμένης ηλικίας. Σε 100 νεογνά (56 της ομάδας ΒΜ και 44 μάρτυρες) έγινε έλεγχος της απόπτωσης των λευκοκυττάρων με τις μεθόδους: Αννεξίνη-V/ιωδιούχο προπίδιο, DNA ανάλυση, επιφανειακή έκφραση του Fas, ενδοκυττάρια δραστηριότητα κασπάσης-3 και μέτρηση του G-CSF και διαλυτού FasL (sFasL) στο πλάσμα. Αποτελέσματα. Τα νεογνά της ομάδας ΒΜ που γεννήθηκαν μέσα στις πρώτες 48 ώρες μετά τη χορήγηση ΒΜ παρουσίαζαν σημαντικά χαμηλότερους δείκτες απόπτωσης ουδετεροφίλων, υψηλότερη έκφραση Fas στα λεμφοκύτταρα αλλά συγκρίσιμα τιμές G-CSF και sFasL με τους μάρτυρες. Η συχνότητα της εγκεφαλικής αιμορραγίας ήταν σημαντικά μικρότερη στα νεογνά της ομάδας ΒΜ, ενώ η συχνότητα κοιλιακής διάτασης, περικοιλιακής λευκομαλάκυνσης και εγκεφαλικής παράλυσης ήταν συγκρίσιμη με τους μάρτυρες. Συμπεράσματα. Η προγεννητική χορήγηση ΒΜ α) επιβραδύνει την απόπτωση των ουδετεροφίλων, αν ο τοκετός γίνει μέσα σε 48 ώρες από τη χορήγηση της, χωρίς να επηρεάζει την απόπτωση των λεμφοκυττάρων, β) ελαττώνει τον κίνδυνο θανάτου και εγκεφαλικής αιμορραγίας, χωρίς να επηρεάζει την όψιμη νευρολογική έκβαση.