Υδροδυναμικές μεταβολές μετά από μεγεθυντική κυστεοπλαστική με αποσωληνοποίηση τμήματος εντέρου τύπου clam

Abstract

The aim of the study was to evaluate the outcomes and effectiveness of clam augmentation cystoplasty in the treatment of patients with lower urinary tract dysfunction refractory to pharmacological and other conservative therapy. Material and Methods. A retrospective review of 53 patients with lower urinary tract dysfunction who underwent clam augmentation cystoplasty in a period of 11 years was performed. Patients were categorized in four groups. In group A were included 9 patients with hyperreflexic or low compliance bladder with detrusor/sphincter dyssynergia and normal upper urinary tract. In group B were included 11 patients with hyporeflexic low compliance bladder and normal upper urinary tract. In group C 17 patients with hyperreflexic or low compliance with normal sphincteric function and normal upper urinary tract and group D included 16 patients with high pressure bladder and upper urinary tract deterioration. Results. Ileocystoplasty and sigmoidocystoplasty was applied in 47 and 6 patients respectively. Complete continence or an improvement of incontinence was achieved in 44 and in 4 patients respectively. There was a significant improvement in bladder capacity from a mean 114 ml preoperatively to 367 ml postoperatively. Maximum detrusor pressure under 40 H2O was achieved in 48 patients. Preoperatively vesico-ureteric reflux resolved or improved in 11 out of 12 patients. Permanent and periodical CIC were applied to 5 and 4 group A patients respectively. Only 2 group B patients required periodical CIC treatment combined with per os use of a-agonists. No group C patient required CIC, who, on the contrary, were applied to all group D patients. Only in one patient augmentation cystoplasty was failed and in order to preserve the upper urinary tract an ileal conduit was performed. Conclusions. Surgical reconstruction to treat urinary incontinence and upper urinary tract deterioration gives satisfactory results in voiding dysfunction in the case of medical treatment failure.

Σκοπός είναι η αξιολόγηση της μεγεθυντικής κυστεοπλαστικής τύπου clam και των διαλειπόντων καθετηριασμών στην αντιμετώπιση ασθενών με δυσλειτουργία του κατώτερου ουροποιητικού που δεν ανταποκρίθηκαν στη συντηρητική θεραπεία. Υλικό και Μέθοδος. Συμπεριλήφθηκαν 53 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μεγεθυντική κυστεοπλαστική τύπου clam σε μια χρονική περίοδο 11 ετών. Ανάλογα με τα αποτελέσματα του ουροδυναμικού ελέγχου οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 4 ομάδες. Η ομάδα Α: περιελάμβανε 9 ασθενείς με υπερδραστήρια ή χαμηλής διατασιμότητας κύστη, με δυσσυνέργεια του σφιγκτηριακού μηχανισμού χωρίς διαταραχές από το ανώτερο ουροποιητικό. Η ομάδα Β: 11 ασθενείς με υποδραστήρια, χαμηλής διατασιμότητας κύστη, χωρίς διαταραχές από το ανώτερο ουροποιητικό. Η ομάδα Γ: 17 ασθενείς με υπερδραστήρια ή χαμηλής διατασιμότητας κύστη, με φυσιολογικό σφιγκτηριακό μηχανισμό και τέλος, η ομάδα Δ περιέλαβε 16 ασθενείς με κύστη υψηλών πιέσεων και με διατα­ραχές από το ανώτερο ουροποιητικό. Αποτελέσματα. Αποσωληνοποιημένο τμήμα ειλεού χρησιμοποιήθηκε σε 47 ασθενείς, ενώ σε 6 χρησιμοποιήθηκε ανάλογο τμήμα του σιγμοειδούς. Πλήρης εγκράτεια ή βελτίωση της ακράτειας επιτεύχθηκε σε 44 και 4 ασθενείς αντίστοιχα. Σημαντικού βαθμού βελτίωση της λειτουργικής χωρητικότητας της ουροδόχου κύστης παρατηρήθηκε σε όλους τους ασθενείς, ενώ μείωση της μέγιστης ενδοκυστικής πίεσης (< 40 cm H2O) σε 48 ασθενείς. Από τους 12 ασθενείς με γνωστές διαταραχές του ανώτερου ουροποιητικού προεγχειρητικά, οι 11 παρουσίασαν μετεγχειρητική βελτίωση ή σταθεροποίηση. Διαλείποντες καθετηριασμοί εφαρμόστηκαν μόνιμα σε 5 και περιοδικά σε 4 ασθενείς της ομάδας Α, ενώ 2 μόνο ασθενείς της Β ομάδας τέθηκαν σε πρόγραμμα περιοδικών διαλειπόντων καθετηριασμών με σύγχρονη χορήγηση α-διεγερτών. Κανένας από τους ασθενείς της ομάδας Γ δεν χρειάστηκε διαλείποντες, αντί­θετα με την τέταρτη ομάδα όπου όλοι οι ασθενείς ακολούθησαν πρόγραμμα μόνιμων διαλειπόντων καθετηρια­σμών. Συμπέρασμα. Η χειρουργική αναδιαμόρφωση του κατώτερου ουροποιητικού σε ασθενείς με δυσλειτουργική ούρηση αποτελεί αποτελεσματική θεραπευτική αντιμετώπιση.