Διερεύνηση της αποτελεσματικότητας σχημάτων ινσουλινοθεραπείας στον ινσουλινοεξαρτώμενο σακχαρώδη διαβήτη, με τη χρήση υπολογιστικών μεθόδων

Abstract

Αim of this study, was to evaluate the efficacy of the new long-acting insulin analog Glargine or Lantus. SUBJECTS AND STUDY METHODS: The sample consisted of 135 children, adolescents and young adults (79 boys and 56 girls) with type 1 diabetes who changed their basal insulin with the new analogue Glargine.72 of them were <18 years old and the remaining 63 were >18 years old. Subjects' mean age [+/-standard deviation (SD)]at diagnosis of diabetes was 8,6 +/- 4.5 yr and mean age just before the initiation of glargine therapy was 17,7 +/- 4.95 yr. Data were collected for baseline, just before the initiation of glargine and for the next 24 months after adding glargine. The patient decided to participate in this study, because the promotion for the flexibility and the effectiveness of the new analogue was a real challenge for them, as they wanted to achieve better glycemic control and a quality of life. The collected data included the HbA1c levels, the number of mild hypoglycemic episodes and also the frequency of nocturnal and severe hypoglycemias. The total daily insulin requirements and also the requirements for the short acting and basal insulin seperately. Other data collected were about the Body Mass Index, the number of basal insulin injections and the type of short acting insulin before meals. All these data were analysed just before the beginning of Lantus and for 2 years after the initiation of the new therapy. Also, This study examined the possible difference between these parameters in relation to the sex and different ages attempted to compare the short acting insulin types in order to find the better combination with insulin Lantus for better glycemic control. STATISTICAL ANALYSIS: Paired students’ t- test has been used to compare quantitative variables and Pearson x2 for the categorical variables, like the appearance of mild hypoglycemic episodes. The one way ANOVA test has been used for the comparison between the variables before in correlation with sex and age. The significance level was this of 5%. RESULTS ΗbA1c was significantly lower after initiation of treatment for the whole duration of the study compared to the pre glargine levels. Insulin requirements were significantly reduced at12 and 21 and 24 months after the initiation of the new therapy. HbA1c improvement was achieved with no significant increase of body mass index in young adults. On the contrary, there was an expected impact on the weight and of course the BMI, of children and adolescents, just because of rapidly developing at these ages. There was no difference in the number of mild, nocturnal or severe hypoglycemic episodes before and after glargine treatment. The results were different at the ages <18 years old, as there was observed significant difference at the frequency of mild, nocturnal and severe hypoglycemias, after the initiation of Glargine. Because of the low frequency of severe hypoglycemic cases, it is better to use more cases, so the results after the initiation of glargine will be more accurate. The patients who benefited the most regarding HbA1c improvement were those with 4 insulin injections (3 short/rapid acting and one middle or long acting insulin) before glargine initiation instead of 3, 5 or 2 injections. There was a significant reduction of the percentage of basal insulin and a significant increase of the short/rapid acting insulin in compared to the pre glargine levels and that was apparent in children and young adults also. The results were the same for both age groups. CONCLUSIONS: This retrospective study suggests that insulin glargine is effective as basal insulin, more effective as other long-acting insulins because it achieved better glycemic control in children, adolescents and young adults with T1D, as compared with the traditional basal insulins. At least once daily injection of glargine it is as effective as twice daily injections of other basal insulins, such as NPH, in improving glycemic control. The insulin glargine in combination with rapid acting analogues for the premeal insulins (lispro, aspart), benefits over the simple rapid acting insulins (Actrapid, Regular) in the effectiveness and flexibility of glycemic control.

Ο κύριος σκοπός της μελέτης ήταν η εκτίμηση της αποτελεσματικότητας του αναλόγου ινσουλίνης Glargine στη ρύθμιση του διαβήτη. Μεθοδολογία Για τη διεξαγωγή της έρευνας το δείγμα αποτέλεσαν 135 παιδιά, έφηβοι και νεαροί ενήλικες με ΣΔ τύπου 1, με μέση χρονολογική ηλικία 17,7 έτη και διάρκεια διαβήτη 8,6 έτη, που παρακολουθούνται στο Διαβητολογικό Κέντρο του Νοσοκομείου Παίδων «Π. & Α. Κυριακού» και οι οποίοι αντικατέστησαν τη βασική τους ινσουλίνη με την Glargine. Η διαφήμιση της συγκεκριμένης ινσουλίνης αποτελούσε πρόκληση στη θεραπευτική αντιμετώπιση του διαβήτη κι αυτό παρακίνησε τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες να αποδεχθούν να λάβουν μέρος στην παρούσα μελέτη, θέλοντας να δοκιμάσουν το πολλά υποσχόμενο εντατικοποιημένο σύστημα για μεγαλύτερη ευελιξία, αποτελεσματικότητα και κατά συνέπεια, καλύτερη ποιότητα ζωής, με το νέο ανάλογο ινσουλίνης μακράς διάρκειας δράσης. Μελετήθηκαν τα επίπεδα της HbA1c, ο αριθμός, των ήπιων υπογλυκαιμικών επεισοδίων ανά εβδομάδα, καθώς και η ύπαρξη σοβαρών και νυχτερινών επεισοδίων, οι ανάγκες του οργανισμού σε ινσουλίνη, τόσο συνολικά στη διάρκεια του 24ώρου, όσο και χωριστά, για τις προγευματικές ινσουλίνες, αλλά και για τη βασική ινσουλίνη στη διάρκεια της ημέρας. Επίσης υπολογίστηκε ο Δείκτης Μάζας Σώματος (ΒΜΙ), με βάση το σωματικό βάρος και το ύψος κάθε παιδιού και εφήβου όπου συσχετίστηκε με τις ανάγκες του οργανισμού σε ινσουλίνη, ο αριθμός των ενέσεων βασικής ινσουλίνης ημερησίως και τα στάδιο ενήβωσης, όπως και το είδος προγευματικής ινσουλίνης που χρησιμοποιούσε κάθε ένας. Οι παράμετροι αυτοί μελετήθηκαν τόσο στο χρόνο ακριβώς πριν την έναρξη της Glargine, όσο και μετά για τα 2 επόμενα χρόνια από την έναρξη της νέας ινσουλίνης και στα διαστήματα 3, 6, 9, 12, 15, 18, 21 και 24 μηνών. Μάλιστα, αναλύθηκε ξεχωριστά η πιθανότητα μεταβολής των επιπέδων κάθε παραμέτρου σε σχέση με το φύλο ή την ηλικία (2 ηλικιακές ομάδες: <18 και >18 ετών). Επίσης, έγινε προσπάθεια σύγκρισης των διαφόρων σχημάτων ινσουλινοθεραπείας, μετά την έναρξη της Glargine, για την ανεύρεση του ιδανικότερου συνδυασμού προγευματικών ινσουλινών με το μελετώμενο ανάλογο. Στατιστική Ανάλυση: για την ανάλυση των παραπάνω δεδομένων, χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος του students' t-test κατά ζεύγη, για τις συγκρίσεις μεταξύ των ποσοτικών μεταβλητών πριν και μετά την εφαρμογή της ινσουλίνης glargine, ενώ για τις συγκρίσεις των κατηγορικών μεταβλητών πριν και μετά την εφαρμογή της ινσουλίνης όπως η παρουσία ή μη υπογλυκαιμικών επεισοδίων πριν και μετά την ινσουλίνη glargine έγιναν με τη μέθοδο του x2 κατά Pearson. Για την ανάλυση ποσοτικών μετρήσεων με τον υπό μελέτη πληθυσμό ως ανεξάρτητη μεταβλητή, χρησιμοποιήθηκε η ανάλυση διακύμανσης κατά ένα παράγοντα (One Way ANOVA). Η ανάλυση πραγματοποιήθηκε με το πρόγραμμα SPSS, έκδοση 10. Στατιστικά σημαντικές θεωρούνται οι συσχετίσεις για επίπεδο λάθους <5% (< 0,05). Αποτελέσματα: από την ανάλυση των δεδομένων προέκυψε ότι τα επίπεδα της HbA1c ήταν σημαντικά χαμηλότερα μετά την εισαγωγή της ινσουλίνης glargine σε σχέση με τα πριν επίπεδα καθόλο το χρονικό διάστημα παρακολούθησης των 2 χρόνων στους 3, 6, 8, 12, 15, 18, 21 και 24 μήνες Μάλιστα, δεν βρέθηκε να υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά στη μεταβολή της HbA1c μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, μετά την έναρξη της νέας θεραπείας, όπως επίσης και μεταξύ των 2 ηλικιακών ομάδων, στις οποίες διακρίθηκε ο υπό μελέτη πληθυσμός. Ομοίως, δεν βρέθηκε διαφορά ως προς τη συχνότητα των ήπιων υπογλυκαιμικών επεισοδίων πριν και του μέσου όρου αυτών κατά τη διάρκεια των δύο χρόνων παρακολούθησης, όπως επίσης και ως προς τη συχνότητα των νυκτερινών αλλά και των σοβαρών υπογλυκαιμικών επεισοδίων πριν και μετά την εφαρμογή της ινσουλίνης glargine. ...................