Πολιτική ιστορία του κράτους της Ηπείρου κατά τον 13ο αι.

Abstract

The state of Epiros was founded in 1204 by Michael Doukas as a movement against the conquest of Byzantium by the crusaders of the 4th crusade. Michael achieved to organize his attack and to reconquer many titles, including probably Achris. His brother and succesor Theodoros kept on the same tactics and recaptured Thessaloniki, where he was crowned "Emperor of the Romans" in 1227 proving the opposition between Epiros and Nicaea in the matter of continuance of the imperial roman idea. After Theodoros' disaster at Kolokotinitsa in 1230 his brother Manuel who was acting as caretaking ruler, although he recognized the "primary" of Nicaea, he at least achieved on practicing independent government in foreign affairs. During the middle 1230 the son of Michael I, Michael II returned to Epiros. He was known as 'despot' since 1238/9, a title which was probably given to him by the new "Emperor of the Romans" in Thessaloniki, his cousin John Doukas. Michael II was the only independent Greek ruler in Western Greece after the final collapse of the Empire of Thessaloniki in 1246. Although his son Nikephoros married the granddaughter of the Nikaean emperor John III Vatatzes, Michael carried on the hostilities against the empire of Nicaea, with turning point the conflict at Pelagonia in 1259. Even after the recapture of Constantinople by the troops of Nicaea in 1261, Michael governed his lands as an independent ruler and the same did his sons, Nikephoros and John, who opposed resistance to the threats of the Byzantine emperors. As their ally appeared at the moment Charles d"Antou, king of naples. Nikephoros recognized the suzerainty of the Angerins over Epiros in two occasions. His son Thomas, the last Greek despot of Epiros regained full independency for his state, which flourish until Thomas was killed by Nickolaos of Kephallenia in 1318.

Το κράτος της Ηπείρου ιδρύθηκε το 1204 από τον Μιχαήλ Δούκα ως μία κίνηση ενάντια στην κατάκτηση του Βυζαντίου από τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας. Ο Μιχαήλ πέτυχε να κερδίσει τον απαραίτητo χρόνο για να οργανώσει την αντεπίθεσή του και να ανακαταλάβει πολλές περιοχές συμπεριλαμβανόμενης πιθανότητα και της Αχρίδας. Την ίδια πολιτική συνέχισε ο αδελφός και διάδοχός του Θεόδωρος που ανακατέλαβε τη Θεσσαλονίκη και στέφθηκε το 1227 "Βασιλεύς Ρωμαίων" αποδεικνύοντας την αντίθεση Ηπείρου και Νίκαιας για τη συνέχιση της αυτοκρατορικής ρωμαϊκής ιδέας. Μετά την καταστροφή του 1230 στην Κολοτινίτσα ο αδελφός του, ο Μανουήλ, που ασκούσε επιτροπικά την διακυβέρνηση, αν και αναγνώρισε τα "πρωτεία" της Νίκαιας, κατάφερε ωστόσο να ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1230 επέστρεψε στην Ήπειρο ο γιός του Μιχαήλ Α', ο Μιχαήλ Β'. Ήδη από το 1238/9 έφερε τον τίτλο του δεσπότη, τον οποίο πρέπει να έλαβε από τον νέο "Βασιλέα Ρωμαίων" στην Θεσσαλονίκη, τον εξάδελφο του Ιωάννη Δούκα. Ο Μιχαήλ απέμεινε μοναδικός ανεξάρτητος Έλληνας ηγεμόνας στη δυτική Ελλάδα μετά την οριστική κατάλυση της αυτοκρατορίας της Θεσσαλονίκης από τον αυτοκράτορα της Νίκαιας, Ιωάννη Γ' Βατάτζη το 1246. Παρά τον γάμο του γιού του Νικηφόρου με την εγγονή του Βατάτζη ο Μιχαήλ Β' συνέχισε τις εχθροπραξίες με τη Νίκαια με αποκορύφωμα τη σύγκρουση στην Πελαγονία το 1259. Ακόμη και μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τις δυνάμεις της Νίκαιας το 1261 ο Μιχαήλ συνέχισε να εξουσιάζει τις κτήσεις του ως ανεξάρτητος ηγεμόνας, ενώ το ίδιο συνέβη και με τους γιούς του Νικηφόρο και Ιωάννη, οι οποίοι αντιστάθηκαν στις βλέψεις των Βυζαντινών αυτοκρατόρων στα εδάφη τους. Ως σύμμαχός τους προέβαλλε τότε ο βασιλιάς της Νεαπόλεως Κάρολος Ανδεγανός. Μάλιστα ο Νικηφόρος αναγνώρισε σε δύο περιπτώσεις την επικυριαρχία των Ανδεγενών στην Ήπειρο. Ο γιος του Θωμάς, τελευταίος Έλληνας δεσπότης στην Ήπειρο κατέστησε και πάλι πλήρης ανεξάρτητο το κράτος της Ηπείρου, το οποίο γνώρισε περίοδο ακμής μέχρι την δολοφονία του από τον Νικόλαο της Κεφαλληνίας το 1318.