Η μακροχόνια προγνωστική αξία της κινητικής της τροπονίνης σε ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και επιτυχημένη πρωτογενή αγγειοπλαστική

Abstract

Cardiac troponin is the best marker for diagnosis, risk stratification and guidance of therapy in acute coronary syndromes. In contrast to coronary angiography that estimates only the patent epicardial artery and the epicardial reperfusion, release kinetics of troponin T and more specifically the time to peak of troponin T has been suggested to be a better marker for evaluating the tissue reperfusion in AMI patients and consequently it may be a better marker of clinical outcome. The aim of this study was to assess if release kinetics of troponin T could predict a better long-term outcome, in patients with acute myocardial infarction and successful primary angioplasty. For this purpose were studied 104 patients with acute myocardial infarction and successful primary angioplasty within 4 hours after the onset of symptoms. Blood samples for measurement of cardiac troponin T were obtained on admission before primary PTCA, 15 min immediately after successful PTCA, then every 6 h on the first day and finally at 36, 48 and 72 hours. All alive patients had completed the minimal follow-up period of 24 months (mean 30.5 ± 3.7 months). The time from onset of symptoms to peak level of troponin T was 10.7 ± 4.8 h and the peak concentration of serum troponin T was 11.2 ± 6.5 ng/dl for the entire group. Cardiac mortality was 13.5% and the cumulative incidence of death, nonfatal reinfarction and percutaneous or surgical reintervention at the long follow-up period was 43.3%. The main finding of this study was that the patients with early time to peak troponin T < 11 hours from the symptom onset, had better cardiac survival and better cardiac event free survival. In addition, the time to peak troponin T was an independent predictor of cardiac event free survival and consequently it may be a useful marker for the subsequent stratification and management of the patients after the successful primary angioplasty.

Οι τροπονίνες είναι πιο ειδικοί και ευαίσθητοι δείκτες μυοκαρδιακής βλάβης και έχουν μεγάλη κλινική σημασία όχι μόνο για τη διάγνωση αλλά και για την διαστρωμάτωση κινδύνου και την πρόγνωση των ασθενών με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο. Σε αντίθεση με τη στεφανιογραφία που εκτιμά μόνο την βατότητα του αγγείου και την επικαρδιακή επαναιμάτωση, η κινητική απελευθέρωσης της τροπονίνης Τ και πιο συγκεκριμένα ο χρόνος κορύφωσής της, αποτελεί ένα αναίμακτο και αξιόπιστο δείκτη εκτίμησης της ιστικής μυοκαρδιακής επαναιμάτωσης και ως εκ τούτου θα μπορούσε να είναι ένας αξιόπιστος και καλύτερος προγνωστικός δείκτης της κλινικής έκβασης των ασθενών. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν: α) να μελετηθεί η κινητική της τροπονίνης Τ σε ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και επιτυχημένη πρωτογενή αγγειοπλαστική, και β) να παρακολουθηθούν οι ασθενείς προοπτικά όσον αφορά τον καρδιακό θάνατο και τα μείζονα καρδιακά συμβάματα με τελικό στόχο να εκτιμηθεί η μακροχρόνια προγνωστική αξία της κινητικής της τροπονίνης Τ. Μελετήθηκαν 104 ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και επιτυχημένη πρωτογενή αγγειοπλαστική μέσα σε χρονικό διάστημα 4 ωρών από την έναρξη των συμπτωμάτων. Ελήφθησαν δείγματα φλεβικού αίματος για τη μέτρηση της τροπονίνης Τ με την εισαγωγή των ασθενών στο νοσοκομείο και πριν την πρωτογενή αγγειοπλαστική, αμέσως μετά τη πρωτογενή αγγειοπλαστική, στη συνέχεια ανά 6ωρο μέχρι τη συμπλήρωση του πρώτου 24ώρου και μετά στις 36, 48 και 72 ώρες. Καταγράφηκαν οι θάνατοι καρδιακής και μη καρδιακής αιτιολογίας, τα εμφράγματα του μυοκαρδίου καθώς και η ανάγκη για επαναιμάτωση είτε με αγγειοπλαστική είτε με αορτοστεφανιαία παράκαμψη. Όλοι οι ζώντες ασθενείς συμπλήρωσαν τον μικρότερο προβλεπόμενο χρόνο καρδιακής παρακολούθησης που ήταν δυο χρόνια με μέσο χρόνο καρδιακής παρακολούθησης 30,5 ± 3,7 μήνες. Ο χρόνος από την έναρξη των συμπτωμάτων μέχρι την κορύφωση της τροπονίνης Τ ήταν 10,7 ± 4,8 ώρες και η μέση τιμή της μέγιστης συγκέντρωσης της τροπονίνης Τ ήταν 11,2± 6,5 ng/dl για όλους τους ασθενείς μαζί. Η καρδιακή θνητότητα ήταν 13,5% (14/104) για όλους τους ασθενείς συνολικά. Η συνολική επίπτωση καρδιογενούς θανάτου, επανεμφράγματος του μυοκαρδίου και ανάγκης για επαναιμάτωση είτε με αγγειοπλαστική είτε με αορτοστεφανιαία παράκαμψη ήταν 43,3 %. Το κύριο εύρημα της μελέτης μας ήταν ότι, οι ασθενείς που είχαν πρώιμο χρόνο κορύφωσης της τροπονίνης Τ μικρότερο των 11 ωρών από την έναρξη των συμπτωμάτων παρουσίασαν καλύτερη συνολική καρδιακή επιβίωση και καλύτερη ελεύθερη καρδιακών συμβαμάτων επιβίωση. Επιπρόσθετα ο χρόνος κορύφωσης της τροπονίνης Τ ήταν ένας ανεξάρτητος προβλεπτικός δείκτης για την ελεύθερη καρδιακών συμβαμάτων επιβίωση και συνεπώς θα μπορούσε να χρησιμεύσει για την περαιτέρω διαστρωμάτωση και θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών μετά από επιτυχημένη πρωτογενή αγγειοπλαστική.