Μελέτη των κυτταρικών στόχων του παράγοντα νέκρωσης των όγκων (TNFα) σε ζωϊκά πρότυπα φλεγμονώδους πολυαρθρίτιδας

Abstract

Ο ΤΝF θεωρείται ότι παίζει κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη της Ρευματοειδούς Αρθρίτιδας και οι αντί-TNF θεραπείες είναι πράγματι ικανοποιητικά επιτυχείς για την καταστολή της. Παρ’ όλα αυτά, οι συγκεκριμένοι μοριακοί και κυτταρικοί μηχανισμοί μέσω των οποίων ο TNF γίνεται παθογόνος στην αρθρίτιδα, παραμένουν άγνωστοι. Στο παρελθόν η ερευνητική ομάδα του Δρ Γ. Κόλλια δημιούργησε μία διαγονιδιακή σειρά, την Tg197, με διαγονίδιο τον TNF του ανθρώπου, στο οποίο είχε αντικατασταθεί η 3’ περιοχή του γονιδίου με την αντίστοιχη περιοχή του ανθρώπινου γονιδίου της β-σφαιρίνης, και μία μεταλλαγμένη σειρά ποντικών, την TNFΔARE, που παρουσιάζει κατασκευασμένη έλλειψη των ΑU-στοιχείων στην 3’ περιοχή του mRNA του TNF. Η 3’ περιοχή του TNF γονιδίου ελέγχει την σταθερότητα του αγγελιοφόρου RNA και την ποσοτική παραγωγή της πρωτεΐνης. Και στους δύο ποντικούς εμφανίζεται απορυθμισμένη έκφραση του TNF, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη χρόνιας φλεγμονώδους πολυαρθρίτιδας. Ο TNFΔARE ποντικός αναπτύσσει άλλη μία φλεγμoνώδη παθολογία, μια εντεροπάθεια που προσομοιάζει την νόσο του Crohn. Επιπλέον, προηγούμενες μελέτες έχουν αμφισβητήσει την κρισιμότητα του ρόλου των Τ και Β κυττάρων στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της πολυαρθρίτιδας, αφού η έλλειψή τους και στα δυο πειραματικά πρότυπα οδήγησε σε αρθριτικό φαινότυπο στα ίδια χρονικά πλαίσια και με την ίδια δριμύτητα. Λόγω του αυξημένου ενδιαφέροντος που έχει παρατηρηθεί όσον αφορά τους ανεξάρτητους, από T κύτταρα, μηχανισμούς σαν πιθανούς θεραπευτικούς στόχους στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, μελετήθηκε η γονιδιακή έκφραση των ινοβλαστών του αρθρικού υμένα από το πειραματικό πρότυπο Ρευματοειδούς Αρθρίτιδας, Τg197. Η ενεργοποίηση των ινοβλαστών του αρθρικού υμένα οδηγεί σε ανάρμοστη παραγωγή χημειοτακτικών παραγόντων και προϊόντων της θεμέλιας ουσίας που οδηγούν στην καταστροφή του χόνδρου και του οστού. Οι μελέτες σε κλώνους ινοβλαστών που προέκυψαν από τις αρθρώσεις των Tg197 ποντικών, έδειξε ότι αυτά τα κύτταρα παρουσιάζουν αυτόνομο ρόλο στην ανάπτυξη της αρθριτικής παθογένειας και την ιδιότητα να μεταναστεύουν σε όλο το σώμα αλλά να προκαλούν ασθένεια μόνο στις αρθρώσεις. Οι ιδιότητες των κυττάρων αυτών αναλύθηκαν με τεχνικές ελέγχου της έκφρασης γονιδίων, όπως η διαφορική ανάλυση και οι μικροσυστοιχίες DNA. Η λειτουργική ομαδοποίηση των απορυθμισμένων γονιδίων, που επιβεβαιώθηκε με in vitro αναλύσεις, εμπλέκει έναν αριθμό γονιδίων στην ενεργοποίηση των ινoβλαστών. Ανάμεσα σε αυτά, η μειωμένη προσκόλληση στη θεμέλια ουσία και η απορύθμιση γονιδίων που σχετίζονται με τις κυτταροσκελετικές διευθετήσεις φαίνεται να συσχετίζεται με την ικανότητα μετανάστευση σε συστατικά της θεμέλιας ουσίας και να επηρεάζει την ανάπτυξη της παθολογίας. Τα αποτελέσματα αυτά υποστηρίζουν τον επιθετικό χαρακτήρα των ινοβλαστών του αρθρικού υμένα. Η αναγνώριση της πρώιμης ενεργοποίησης των μεσεγχυματικών κυττάρων της άρθρωσης και του εντέρου που συνοδεύεται από απορυθμισμένη έκφραση των μεταλλοπρωτεασών ενισχύει την ιδιαιτερότητα αυτών των κυττάρων και στα φλεγμονώδη νοσήματα του TNFΔARE ποντικού.