Πρόληψη της έκτοπης οστεοποίησης μετά από ολική αρθροπλαστική του ισχίου

Abstract

Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) and radiotherapy are the two main therapeutic options for the prevention of heterotopic ossification (HO) in high risk patients that undergo total hip arthroplasty (THA). Given that the mechanism of action of these two therapeutic options is different, the aim of the current thesis is to investigate the efficacy of combined indomethacin of 75mg for 15 days postoperatively and postoperative radiotherapy in the prevention of HO after THA. Between 1992 and 2006, 271 high risk patients received therapy for the prevention of HO after THA at the University Hospital of Ioannina. The study was divided in 2 retrospective parts and 1 prospective part. In the first retrospective part we aimed to investigate the efficacy of postoperative fractionated radiotherapy of 10.0 Gy compared to a single dose of 7.0 Gy in combination with indomethacin (75 mg for 15 days). In the second retrospective part of the thesis we evaluated the efficacy of the combined therapeutic protocol and we tried to identify risk factors associated with HO development. In the third prospective part of the thesis, we evaluated the efficacy of the combined protocol compared to indomethacin alone and we tried to identify new risk factors associated with increased incidence of HO after THA. Finally, we evaluated the efficacy of the combined protocol in a subgroup of patients with congenital hip disease (CDH). All patients were evaluated radiologically with the Brooker classification and clinically with the Merle d’Aubigne score. In the first retrospective part of this thesis 71 patients were included and no radiological difference in the development of HO was observed between the group of fractionated dose of radiotherapy and the group of the single dose. The overall incidence of HO was 7%. In the second retrospective part of the thesis the overall incidence was approximately 20%, while patients with CDH had increased possibility for HO development compared to patients with osteoarthritis of the hip. In the third prospective part of the thesis the incidence of HO development was approximately 20%. Patients that received the combined therapeutic protocol had lower incidence of HO development compared to patients that received indomethacin alone. Patients with CDH had increased risk for HO development. The overall incidence of HO in patients with CDH was approximately 31%. In these patients the combined protocol was also more effective than indomethacin alone, although the difference was not statistically significant. In all the three parts of the thesis no significant treatment related side effects were observed.

Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και η ακτινοθεραπεία αποτελούν τις 2 κύριες θεραπευτικές επιλογές πρόληψης ανάπτυξης ΕΟ σε ασθενείς υψηλού κινδύνου που υποβάλλονται σε ΟΑΙ. Με βάση τον διαφορετικό μηχανισμό δράσης των 2 αυτών προληπτικών θεραπευτικών μεθόδων, ο σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής είναι να διερευνήσει την αποτελεσματικότητα της συνδυασμένης χορήγησης ινδομεθακίνης και ακτινοθεραπείας μετεγχειρητικά, στην πρόληψη της ΕΟ μετά από ΟΑΙ. Η παρούσα μελέτη περιέλαβε 271 ασθενείς υψηλού κινδύνου που έλαβαν θεραπεία πρόληψης ανάπτυξης ΕΟ μετά από ΟΑΙ κατά το χρονικό διάστημα από το 1992 έως το 2006. Η μελέτη χωρίστηκε σε 2 αναδρομικά σκέλη και 1 προοπτικό σκέλος. Στο πρώτο αναδρομικό μέρος, σκοπός ήταν να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα της χορήγησης κλασματοποιημένης ακτινοθεραπείας συνολικής δόσης 10.0 Gy συγκριτικά με την εφάπαξ χορήγηση μιας δόσης ακτινοβόλησης (7.0 Gy) σε συνδυασμό με τη χορήγηση ινδομεθακίνης (75 mg για 15 ημέρες). Στο 2ο αναδρομικό μέρος της διδακτορικής διατριβής, εκτιμήθηκε η αποτελεσματικότητα της συνδυασμένης θεραπείας, κατά το διάστημα από το 1999 έως το 2004 και αναζητήθηκαν παράγοντες κινδύνου. Στο 3ο προοπτικό μέρος της παρούσας διατριβής, εκτιμήθηκε η αποτελεσματικότητα του συνδυασμένου πρωτοκόλλου συγκριτικά με τη χορήγηση μόνο ινδομεθακίνης για 15 ημέρες μετεγχειρητικά, και έγινε προσπάθεια ανεύρεσης νέων παραγόντων που σχετίζονται με αυξημένη επίπτωση ΕΟ μετά από ΟΑΙ. Τέλος, εκτιμήθηκε η αποτελεσματικότητα του συνδυασμένου πρωτοκόλλου στην υποομάδα των ασθενών με ΣΕΙ. Όλοι οι ασθενείς εκτιμήθηκαν ακτινολογικά με το σύστημα ταξινόμησης Brooker και κλινικά με βάση το Merle d’Aubigne σκορ. Στο 1ο αναδρομικό σκέλος της διατριβής, συμπεριλήφθηκαν 71 ασθενείς. εν παρατηρήθηκε ακτινολογική διαφορά στην ανάπτυξη ΕΟ ανάμεσα στην ομάδα των ασθενών που χορηγήθηκε κλασματοποιημένη δόση ακτινοθεραπείας και αυτής που χορηγήθηκε εφάπαξ δόση ακτινοβόλησης. εν παρατηρήθηκε επίσης διαφορά κατά την κλινική εκτίμηση των ασθενών ανάμεσα στις 2 ομάδες. Η συνολική επίπτωση της ΕΟ ήταν 7%. Στο 2ο αναδρομικό σκέλος της διατριβής, η συνολική επίπτωση της ΕΟ ήταν περίπου 20%, ενώ οι ασθενείς με ΣΕΙ είχαν αυξημένη πιθανότητα ανάπτυξης ΕΟ συγκριτικά με την ομάδα των ασθενών με οστεοαρθρίτιδα. Στο 3ο προοπτικό σκέλος της διατριβής, το ποσοστό ανάπτυξης ΕΟ ήταν περίπου 20%. Οι ασθενείς που έλαβαν το συνδυασμένο πρωτόκολλο θεραπείας, είχαν στατιστικά σημαντικό χαμηλότερο ποσοστό ανάπτυξης ΕΟ σε σχέση με τους ασθενείς που έλαβαν μόνο ινδομεθακίνη. Οι ασθενείς με ΣΕΙ είχαν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ΕΟ. Το ποσοστό εμφάνισης ΕΟ σε ασθενείς με ΣΕΙ ήταν περίπου 31%, ενώ και σε αυτούς τους ασθενείς, το συνδυασμένο πρωτόκολλο ήταν αποτελεσματικότερο σε σχέση με τη χορήγηση ινδομεθακίνης μόνο. 7στόσο, η διαφορά δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Και στα 3 σκέλη της διδακτορικής διατριβής δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές παρενέργειες από τη συνδυασμένη ακτινοθεραπείας και ινδομεθακίνης.