Η συστημική σκέψη στη μελέτη και στη σχεδίαση των ολιστικών θεραπευτικών συστημάτων με κύρια αναφορά στην κλασσική ομοιοπαθητική

Abstract

The main purpose of this thesis is to explore the inability to interpret biological phenomena with the reductionist approach has led to more sophisticated search tools for the study of phenomena in living systems. Reference is made in the course of scientific thought and introduces new concepts in the medical field, beyond the simple biochemical and physic-chemical reactions, such as the concept of open system, the first and second order cybernetic, the autopoiesis, the emerging properties, development, cognitive process, the organization of complex organizations, and proceeds to the formulation of new concepts. It presents the Systems Theory is an interdisciplinary study of the theoretical-abstract-organization phenomena regardless of the structure and type, time and space. It describes the general characteristics of systems, basic properties, control mechanisms, organized systems, self-organized systems, and biological approach to the rules of the systemic approach. Finally it is necessary to redefine the physiology and pathology of living organisms that should be treated as open systems that interact with their environment. Each organism is an indivisible whole. It cannot be separated into different parts each of which can lead to specific diseases or diagnostic categories and is a unique entity, whole and complete, functioning as a whole in relation to the world around it. The state of health or illness is approached under this light. This approach, referred to the basic principles of classical homeopathy is perhaps the most effective holistic healing system that exists for the acute and chronic diseases. The essence of the existence of patient is strictly related to the higher regions of emotion and intellect, and their involvement is essential in the study of disease and cannot be neglected. Such disorders, and their description and study, in fact entail a new specialty, homeopathy, because it deals with the old age problem of the relationship between brain, mind and body

Αντικείμενο της διατριβής αποτελεί η διερεύνηση της αδυναμίας ερμηνείας των βιολογικών φαινομένων με την αναγωγιστική προσέγγιση που οδήγησε στην αναζήτηση πολυπλοκότερων εργαλείων για την μελέτη των φαινομένων στα έμβια συστήματα. Γίνεται αναφορά στην πορεία της επιστημονικής σκέψης και εισάγονται νέες έννοιες στο χώρο της ιατρικής, πέρα από τις απλές βιοχημικές και φυσικό-χημικές αντιδράσεις, όπως η έννοια του ανοικτού συστήματος, η κυβερνητική πρώτης και δεύτερης τάξης, η αυτοποίηση οι αναδυόμενες ιδιότητες, η εξέλιξη, η γνωσιακή διαδικασία, η οργάνωση των πολυπλοκότερων οργανισμών και προχωράει στην διατύπωση νέων εννοιών. Παρουσιάζεται η Συστημική Θεωρία που είναι η διεπιστημονική μελέτη της θεωρητικής-αφηρημένης- οργάνωσης των φαινομένων ανεξάρτητα από την δομή και τον τύπο, στο χρόνο ή στο χώρο. Περιγράφονται τα γενικά χαρακτηριστικά των συστημάτων, οι βασικές ιδιότητες, οι μηχανισμοί ελέγχου, τα οργανωμένα συστήματα, τα αυτό-οργανωμένα συστήματα, και η βιολογική προσέγγιση των κανόνων της συστημική προσέγγισης. Τέλος προκύπτει η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της φυσιολογίας και της παθολογίας των έμβιων οργανισμών και θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ανοικτά συστήματα που αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τους. Κάθε οργανισμός αποτελεί μια αδιάσπαστη ολότητα. Δεν μπορεί να διαχωριστεί σε διαφορετικά μέρη καθένα από τα οποία να οδηγεί σε ειδικές ασθένειες ή διαγνωστικές κατηγορίες και αποτελεί μια μοναδική οντότητα, ακέραιη και ολοκληρωμένη, που λειτουργεί ως ένα ενιαίο σύνολο σε σχέση με τον κόσμο που τον περιβάλλει. Η κατάσταση της υγείας ή ασθένειας προσεγγίζεται κάτω από αυτό το πρίσμα. Με αυτή τη θεώρηση, αναφέρονται οι βασικές αρχές της κλασσικής ομοιοπαθητικής που ίσως αποτελεί το αποτελεσματικότερο ολιστικό θεραπευτικό σύστημα που υπάρχει σήμερα για τις οξείες και τις χρόνιες παθήσεις. Η ουσία της ύπαρξης του ασθενή σχετίζεται απόλυτα µε τις ανώτερες περιοχές του συναισθήματος και της νόησης και η μελέτη της ασθένειας του δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από αυτές. Τέτοιες διαταραχές, καθώς και η περιγραφή και μελέτη τους, συνεπάγονται στην πραγματικότητα µία νέα ειδικότητα, την ομοιοπαθητική, γιατί ασχολείται µε το προαιώνιο πρόβλημα της σχέσης ανάμεσα στο μυαλό, το νου και το σώμα.