Επιδράσεις της ινσουλίνης και των ινσουλινοειδών αυξητικών παραγόντων (IGF) στη διακίνηση του υπεζωκοτικού υγρού στο πρόβατο και στον άνθρωπο

Abstract

The modern theory of pleural fluid recycling recognizes the role of pressures, lymphatic stomata and active transference across the pleural mesothelium. In the present study the interference of insulin and IGF-1 in the generation of low glucose pleural effusions was investigated, in sheep and human specimens, which were mounted in Ussing-type chambers. Changes of the potential difference and the trans-mesothelial resistance (RTM) were determined after addition of: insulin and IGF-1 with ion transporters inhibitors (amiloride, ouabain, L-NAME, glibenclamide) or solutions with low K+, Na+, Ca2+, pH and glucose concentration. Insulin (concentrations ?10-6M) increased RTM within 5 minutes towards the pleural surface (mainly for lower parts). Amiloride and ouabain completely abolished this increase when added on the same surface but partially when added on the opposite surface. L-NAME, low K+, low glucose and low pH had no inhibitory effect on RTM increase which was abolished by low Na+, low intracellular Ca2+ and glibenclamide. IGF-1 increased RTM, in a dose-depended manner, within 5 minutes towards the interstitial and pleural surface for visceral but decreased it for pleural surface of parietal pleura. In conclusion pleura is stimulated by insulin and IGF-1 which may interfere with production and development of low glucose pleural effusions.

Η ανακύκλωση του υπεζωκοτικού υγρού προέρχεται από το συνδυασμό πιέσεων, λεμφαγγειακής αποχέτευσης και διακίνησης ουσιών από το μεσοθήλιο. Στην παρούσα μελέτη ερευνήθηκε η συμβολή της ινσουλίνης και του IGF-1 στις υπεζωκοτικές συλλογές με χαμηλή συγκέντρωση γλυκόζης. Ιστοί προβάτου και ανθρώπου τοποθετήθηκαν σε θαλάμους Ussing. Χρησιμοποιήθηκαν συγκεντρώσεις ινσουλίνης και IGF-1, αναστολείς ιοντικών μεταφορέων (αμιλορίδη, ουαμπαΐνη, L-NAME, γλιβενκλαμίδη), χαμηλές συγκεντρώσεις γλυκόζης, K+, Na+, Ca2+, χαμηλό pH. Μελετήθηκε η διαφορά δυναμικού και η διαμεσοθηλιακή αντίσταση. H ινσουλίνη αύξησε την αντίσταση στην πλευρική επιφάνεια, κυρίως των κατώτερων περιοχών, στα πρώτα 5 λεπτά για συγκεντρώσεις ?10-6Μ. Η αμιλορίδη και η ουαμπαΐνη εξάληψαν την επίδραση αυτή όταν προστέθηκαν μαζί με την ινσουλίνη, αλλά μερικώς όταν χορηγήθηκαν αντίθετα. Το L-NAME, το χαμηλό pH, η χαμηλή γλυκόζη και το χαμηλό K+ δεν ανέστειλαν τη δράση της ινσουλίνης ενώ η ελάττωση του ενδοκυττάριου Ca2+, η χαμηλή συγκέντρωση Na+ την ανέστειλαν. Η χαμηλή γλυκόζη ελάττωσε την αντίσταση. Ο IGF-1 στην εξωπλευρική επιφάνεια αύξησε την αντίσταση, δοσοεξαρτώμενα, εντός 5 λεπτών. Στην πλευρική επιφάνεια του τοιχωματικού υπεζωκότα μείωσε την αντίσταση ενώ στην πλευρική του σπλαχνικού την αύξησε. Συμπερασματικά, ο υπεζωκότας ενεργοποιείται άμεσα από την ινσουλίνη και τον IGF-1 που πιθανότατα εμπλέκονται στην παραγωγή και εξέλιξη των χαμηλών σε γλυκόζη υπεζωκοτικών συλλογών.