Αναπνευστική ενόρμηση, περιορισμός της εκπνευστικής ροής και η συσχέτιση με τη βαρύτητα της νόσου σε ασθενείς με αποφρακτική υπνική άπνοια

Abstract

RATIONALE: The aims of the study were: 1) to assess the prevalence of expiratory flow limitation (EFL) during exercise in obstructive sleep apnea (OSA) patients by using the flow-volume technique and 2) to enlighten the possible relationship between EFL and respiratory drive. METHODS: We studied 40 newly diagnosed by polysomnography OSA patients (38 males/2 females). Body mass index (BMI), maximal flow-volume loop (MFVL), blood gases and measurement of mouth occlusion pressure at the first 100msec of occluded inspiration (P0.1) were obtained at rest. P0.1 was also measured at two different exercise stages. All patients underwent incremental cardiopulmonary exercise testing and flow-volume loops were performed every 2 min and at peak of exercise. EFL during exercise has been expressed as the percent of tidal volume that meets or exceeds the expiratory boundary of the MFVL. RESULTS: Patients with EFL (n=26) had increased BMI (38.1±5.9 vs. 32.0±6.3, p<0.005), lower FEV1%pred. (78±16 vs. 99±12, p<0.001) and lower FVC% pred. (85±14 vs. 101±12, p<0.001) compared with the non-EFL patients (n=14). The EFL patients had lower PaΟ2 (72.5±7.9 vs. 83.2±9.8, p<0.001) whereas there was no significant difference in PaCΟ2. The EFL patients had increased P0.1 at rest (3.2±1.1 vs. 2.6±0.9 cmH2O, p<0.05), at 1st stage (7.5±3.2 vs. 4.8±1.9 cmH2O, p<0.05) and at 2nd stage of exercise (10.1±5.5 vs. 6.6±2.3 cmH20, p<0.05). CONCLUSIONS: Increased P0.1 in OSA patients may be used as an indicator for EFL at exercise.

α) Ο σκοπός της μελέτης ήταν η εκτίμηση του περιορισμού της εκπνευστικής ροής κατά την άσκηση και η πιθανή συσχέτιση με την αναπνευστική ενόρμηση στους ασθενείς με αποφρακτική υπνική άπνοια, β) Υλικό και μέθοδος: Μελετήσαμε 40 ασθενείς (38 άνδρες/2 γυναίκες) με αποφρακτική υπνική άπνοια, η οποία διαγνώστηκε εντός μηνός με υπνοπολυγραφική μελέτη. Στην ηρεμία καταγράφηκαν ο δείκτης μάζας σώματος, τα αέρια αίματος, η μέγιστη καμπύλη ροής-όγκου και η πίεση που αναπτύσσεται στο στόμα στα πρώτα 100msec μιας αποφραγμένης εισπνοής (P0.1). Η Ρ0.1 μετρήθηκε επίσης σε δύο διαφορετικά επίπεδα άσκησης. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης και καμπύλες ροής-όγκου εκτελούνταν ανά 2 min κατά τη διάρκεια και στη μέγιστη άσκηση. Ο περιορισμός της εκπνευστικής ροής κατά την άσκηση ορίστηκε ως το ποσοστό του αναπνεόμενου όγκου το οποίο προσεγγίζει ή υπερβαίνει την εκπνευστική ροή της μέγιστης καμπύλης ροής-όγκου. γ) Αποτελέσματα: Οι ασθενείς με περιορισμό της εκπνευστικής ροής είχαν μεγαλύτερο δείκτη μάζας σώματος (38.1±5.9 vs. 32.0±6.3, p<0.005), μικρότερη FEV1% προβλ. (78±16 vs. 99±12, p<0.001) και μικρότερη FVC% προβλ. (85±14 vs. 101±12, p<0.001) σε σχέση με τους ασθενείς χωρίς περιορισμό της ροής. Οι ασθενείς με περιορισμό της εκπνευστικής ροής είχαν μικρότερη PaO2 (72.5±7.9 vs. 83.2±9.8, p<0.001) ενώ δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά στην PaCO2. Οι ασθενείς με περιορισμό της εκπνευστικής ροής είχαν μεγαλύτερη Ρ0.1 στην ηρεμία (3.2±1.1 vs. 2.6±0.9 cmH2O, p<0.05), στο πρώτο (7.5±3.2 vs. 4.8±1.9 cmH20, p<0.05) και στο δεύτερο στάδιο της άσκησης (10.1±5.5 vs. 6.6±2.3 cmH20, p<0.05). δ) Συμπεράσματα: Η αυξημένη αναπνευστική ενόρμηση όπως εκφράζεται με την Ρ0.1 μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πιθανός δείκτης για τους ασθενείς με αποφρακτική υπνική άπνοια που θα εκδηλώσουν περιορισμό της εκπνευστικής ροής κατά την μέγιστη άσκηση.