Ασυλία έναντι λάθους ταυτοποίησης: η βεβαιότητα της αυτοπαρουσίας και η πραγματικότητα του εαυτού

Abstract

The central aim of my dissertation is to give a new approach to some central views in philosophy of mind. Garetti Evans's thesis concerning identification free knowledge and non-conceptual content, Zahavi's point about selfhood as self-acquaintance and Bermudez's ideas that self-consciousness is a natural biological phenomenon which can be analyzed with nonverbal and conceptual terms. These ideas are examined in a new frame and in relation with a fundamental characteristic of first-person statements, immunity to error through misidentification relative to the first person pronoun. The main thesis of my dissertation is that immunity proves that there is non-conceptual "giveness" of the self which is gained through certain channels of sense-information and -at the same time- proves that the self exists as an experiental reality with which we become acquainted from the beginning of our life. We learn "to be selves" through our acquaintance with this very special feeling of what-is-like to-be subjects of experiences and agents. In addition, my thesis aims to show how important is the role of the body -as a hole, the brain included- in forming mental processes. For many years, the role of the body was considered peripheral or secondary in Philosophy of mind and in Cognitive science. This dissertation shows that the self, that usually is considered as an internal "something" or as the result of different social-cultural effects is -firstly and basically- the living experience of -and acquaintance with- what we are, i.e. the body we have and through which we live.

Σκοπός της διατριβής είναι -σε πρώτο επίπεδο- να προσεγγίσει από μια νέα προοπτική κάποιες βασικές θέσεις στο χώρο της Φιλοσοφίας τη θέση του Evans για γνώση ελεύθερη ταυτοποίησης και την ιδέα του μη-εννοιολογικού περιεχομένου, τη θέση του Zahavi για την εαυτότητα ως αυτοεξοικείωση, τη θέση του Bermudez για το ότι η αυτοσυνειδησία στη διάσταση της συνείδησης του εγώ η εαυτού έχει ισχυρές βιολογικές βάσεις και μπορεί να αναλυθεί με ορούς μη-γλωσσικούς και μη-εννοιολογικούς. Οι παραπάνω ιδέες συσχετίζονται και εξετάζονται σε ένα νέο πλαίσιο και σε σχέση με ένα θεμελιώδες και καίριο χαρακτηριστικών των αυτοσυνειδησιακών κρίσεων, το φαινόμενο της ασυλίας έναντι λάθους ταυτοποίησης. Το επιχείρημα της διατριβής είναι ότι το φαινόμενο της ασυλίας έναντι λάθους ταυτοποίησης αποδεικνύει ότι υπάρχει μη-εννοιολογική αίσθηση του εαυτού/εγώ η οποία εξασφαλίζεται από συγκεκριμένα δίκτυα ροής πληροφοριών και -ταυτόχρονα- αποδεικνύει ότι ο εαυτός υπάρχει ως εμπειρική πραγματικότητα και ως αίσθηση με την οποία εξοικειωνόμαστε από πολύ νωρίς. Μαθαίνουμε να είμαστε «εαυτοί» μέσα από την εξοικείωσή μας με την αίσθηση του -πως-είναι- να είμαστε υποκείμενα εμπειριών και δράστες. Σε δεύτερο επίπεδο, η διατριβή επιδιώκει να δείξει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του σώματος -συνολικά, του εγκέφαλου συμπεριλαμβανομένου- στη διαμόρφωση των νοητικών διεργασιών. Για πολλά χρόνια, ο ρόλος του σώματος θεωρούνταν περιφερειακός ή δευτερεύων στη φιλοσοφία του νου και τη γνωσιακή επιστήμη, στο πλαίσιο της οποίας κυρίαρχος ήταν ο ρόλος του νου (mind). Η παρούσα διατριβή δείχνει ότι ο εαυτός που συχνά θεωρείται ως εσωτερικό «κάτι» ή προϊόν κοινωνικο-πολιτισμικών επιδράσεων είναι -κύρια και πρώτα- η βιωμένη αίσθηση και εξοικείωση με αυτό που είμαστε, δηλαδή το σώμα που έχουμε και μέσα από το οποίο ζούμε.