The politics of aestheticism in the late victorian period

Abstract

During the last quarter of the 19th century, the profound consolidation of the Idea of evolution in the Victorian imaginary, along with the spread of Hegelian historicism gave birth to a new cultural viewpoint that strove to reconcile British empiricism and German idealism. The purpose of this study is to explore the way Pater responded to this intellectual climate through the synthesis that the promoted between the abstract and the concrete. My intention is to address Pater's model in the light of an inter-disciplinary approach, considering his hitherto unexplored relation to Heraclitean and Kantian philosophy, which comprises the core, as I argue of this program. By systematizing the philosophical and historical implications of Pater's debt to these doctrines, my approach provides a series of fresh insights, suggesting a coherent framework within which his vision can be contextualised, historicized and analysed as an attempt to realign-in the name of Heraclitean and Kantian synthesis-romanticism and contemporary science in order to achieve a form of balance between the forces of tradition and progress.

Η θεωρία της εξέλιξης μαζί με τον χεγκελιανό ιστορικισμό του τέλους του 19ου αιώνα έχουν ως αντίκτυπο την εμφάνιση μιας νέας θεωρίας των πραγμάτων, που συμφιλιώνει τον βρετανικό εμπειρισμό με τον γερμανικό ιδεαλισμό. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η παρούσα μελέτη επιχειρεί να διερευνήσει τη σύνθεση του συγκεκριμένου και του αφηρημένου όπως διατίνει ολόκληρο το έργο του Πεϊτερ. Εξετάζοντας βέβαια το πεϊτεριανό μοντέλο υπό ένα διεστημονικό πρίσμα, η εργασία αυτή ρίχνει άπλετο φως στην αδιαλεύκαντη σχέση του Εστέτ με την Καντιανή και Ηρακλειτιανή φιλοσοφία, η οποία ακριβώς αποτελεί και τον πυρήνα του παραπάνω συνθετικού προγράμματος. Συστηματοποιώντας τις φιλοσοφικές και ιστορικές αναφορές του Πεϊτερ στα προηγούμενα δύο ρεύματα, η προσέγγιση μου αποτελεί ένα οργανωμένο αλλά συνάμα καινοτόμο πλαίσιο ανάλυσης του οράματος του Πέϊτερ, που ουσιαστικά επιδιώκει να συνενώσει στο όνομα της Ηρακλεϊτιανής και Καντιανής σύνθεσης της επαγωγής και της παραγωγής, το ρομαντισμό με τη σύγχρονη επιστήμη, έτσι ώστε να επιφέρει την αρμονία ανάμεσα στην παράδοση και τη "πρόοδο".